Litchfield

posted in: Uncategorized | 0

We zijn op weg naar het volgende natuurpark, Litchfield. Langsheen alweer een lange eentonige weg. Mooie toon, daar niet van. Maar hier rijden is vermoeiend. Daar waarschuwen de bordjes langs de weg ook constant voor. “Road fatigue kills. Rest ahead.” Of het puntigere “Stop. Revive. Survive.”

Koffiepauze dus! Bij Noonamah Stop op de highway, beetje in the middle of nowhere. Zoals alles hier. Allemaal kleine middens in heel veel nergens. Noonamah Stop is een 250 vierkante meter grote cabin met daarin een tankstation, een taverne, een front bar, een lounge en een gokplek. En een liquor store.
Drank genoeg, met andere woorden. Maar koffie is even zoeken. Die blijkt ook wel aanwezig in de vorm van een kleine machine in de lounge, ergens tussen de geldautomaat en de gokhal in. De mensen hier zijn van het type dat je verwacht in deze streek: ruige pet of hoed, stoffige korte broek, verstevigde werkschoenen, mouwloos t-shirt, zonverweerd gezicht met grijzende stoppelbaard, tattoeages op bovenarm en onderbeen. En dat zijn alleen al de vrouwen. Zeer vriendelijk, dat wel. Al die Northeners trouwens.

Verder op de weg passeren we regelmatig een aantal van de beruchte road trains: tot 55 meter lange wegmonsters die bestaan uit een truck-trekker met daaraan vier containerwagons gekoppeld. Die denderen over alles (gelukkig vooral de weg) heen. Hebben een remafstand de lengte van Kayne West’s ego. Daar kijk je dus best voor uit.

De toegang tot Litchfield Park verloopt via een klein dorpje genaamd Batchelor, waarover weinig valt te vertellen. Behalve misschien dat er ook een Slovaaks kasteel is. Eind jaren zeventig nagemaakt door een gepensioneerde immigrant-mijnwerker om zijn heimwee wat te verteren. Jaren aan gewerkt, jàààren. Dat zie je meteen.

litchfield_castle

Tip van een local (nu ja, een Zwitserse fotograaf die hier in 1975 is aanbeland, nu een tankstation uitbaat, en in de loop der jaren zijn hele familie broer-per-broer heeft overgehaald om hier te komen wonen): ga eerst naar de volledig andere kant van het park, tot Wangi Falls, om een idee van afstand te krijgen. En bezoek dan alles op je weg terug. Erg goede tip, je beseft meteen hoeveel tijd je nodig gaat hebben voor elk van de bezienswaardigheden. Veel relaxter.
Al stoppen we onderweg toch even aan de termietenheuvels. Die zijn weliswaar overal te zien, maar hier zitten de echt grote exemplaren. Tot vijf meter hoog. Zo een termietenheuvel ziet er een beetje uit alsof onhandige holbewoners een afgodsbeeld van een festival-urinoir hebben gemaakt. Die heuvels zitten niet alleen tsjokvol termieten, ze worden ook gebruikt als shelter tegen de zon door ratten, hagedissen, vogels, ... kortom, een backpackershotel voor de lokale fauna. In open veld lijken al die willekeurig verspreide termietenheuvels wel een vreemdsoortige oeroude begraafplaats te vormen.

litchfield_anthill01 litchfield_anthill02

Wangi Falls blijkt een paradijslijke zwempoel aan een waterval. Heerlijk afkoelend, niet te veel volk. En Australiërs, die zijn bezig met uw veiligheid. Een berichtje aan de ingang meldt dat zwemmen toegelaten is. Wel graag wat oppassen voor de krokodil die hier zwemt. Er is ook een roundtrip wandeling van anderhalve kilometer rondheen de falls, met -na enig klimwerk- een superb uitzicht over het park.

litchfield_paradise

litchfield_paradise_crocwarning

litchfield_waterval01

Litchfield Park is mensvriendelijker dan Kakadu. Groener, schaduwrijker, vergevingsgezindere fauna ... En natuurlijk de hele reeks watervallen en natuurlijke zwemplekken. Geen light-versie van Kakadu, maar braver met andere vegetatie.
Zoals bij Tjaetaba Falls. Na een korte maar stevige klimtocht op een pad langsheen een waterval kom je bovenaan op alweer een paradijslijke (waar is die verrekte thesaurus als je hem nodig hebt?) plek: een zwempool bovenop de berg, aan de bovenrand van de waterval. En 's ochtends zijn we hier helemaal alleen. De twee andere zwemplaatsen die we vandaag bezoeken zijn het iets drukkere Burley Rock Holes en het erg fotogenieke Florence Falls. Met weerom een plunge pool: een zwemplek daar waar de waterval eindigt.

litchfield_12 litchfield_14 litchfield_15

Opvallend trouwens: bijna alle bezienswaardigheden in de verschillende parken zijn gratis en goed uitgebouwd. Je betaalt enkel een symbolisch bedragje aan begin van het park. Voor het onderhoud. En ter ondersteuning van de originele aboriginal eigenaars. Verder belangrijk: Australische kampeerders luisteren niet naar muziek, je hoort je buren amper. Maar sommigen nemen wel een satellietschotel mee. Kwestie van de wereldbeker rugby niet te moeten missen. De enige te ontvangen radiozender in het park, ergens halverwege de AM, biedt gelukkig ook vier uur durende analyses van de wedstrijden.

We hebben de hele rit door de parken gedaan met een gewone wagen. Met een four wheel drive kan je op nog veel meer plekken geraken, indien je wat dieper in de tijds- en geldbeugel wil tasten.

wagen

Extra foto’s bij Litchfield

gambling.JPG
litchfield_wij.JPG
taal_rosetta.JPG
wallabi.JPG
litchfield_waterval03.JPG
litchfield_waterval02.JPG
litchfield_tomms.JPG
litchfield_breedzicht.JPG
litchfield_ik.JPG
litchfield_13.JPG
litchfield_11.JPG
danger.JPG
gebruind01.JPG
gebruind02.JPG
asbest.JPG