Tijdens al die lange autoritten kan je best wat culturele ondersteuning gebruiken. Ruwweg heb je hier drie soorten radiozenders: praat, pop en community. De praatzenders zijn in de meerderheid. Tasmanen (en bij uitbreiding Aussies) horen zichzelf graag bezig. Fransen zijn er in verhouding monniken met een zwijggelofte mee. Sportanalyses, politieke beschouwingen, opinies over de aanpak van beestenziektes, etc . Meningen... mocht je er zelf niet genoeg hebben, weet dat hier de bron zit.
De popzenders met talent van eigen kleibodem? Eenheidsworst is er een kwaliteitslabel tegen. Eigenlijk wou ik het eerst omschrijven als ‘jonge stemmen bezingen oude problemen’. Maar eerlijk gezegd, het klinkt allemaal eerder als bende wufte klaagzangers die een laag testosteron gehalte compenseren met hoge octaven. Of neurotische kreunsters met gebroken hart alsook neus-, keel- en oorontsteking. Tekstueel brengen ze de literaire hand van Shakespeare de 21ste eeuw binnen: My love for you is on cruise control. Of donkere doch fysisch correcte poëzie: This darkness is just a lack of light. Een paar puberpunkers probeert het met “Real friends stab each other in the front “. Niet dat het allemaal perfect verstaanbaar is. Een van de groepjes had een vrolijk refrein dat klonk als “Don't sell the beaver“. Vast verkeerd begrepen, maar het lijkt me wel een interessant concept voor een nieuwe tv-quiz. Internationaal wordt er vooral geluisterd naar Amerikaanse drama-rappers, type “You used to call me on my cellpone” (zoek maar eens op, begrip zal uw deel zijn). De presentator van dienst is lyrisch over een nieuw achttienjarig zangeresje uit Nashville - Tenessee dat het op haar breekbare debuutplaat heeft over onvervulde liefdes, ziektes, en alle andere miserie uit haar jonge leven. De titel van het album is –ik zwéér het u- “Verzwikte Enkel”.
Neen, dan is het stukken beter vertoeven op de community radio. Van de lokale mensen, voor de lokale mensen. De presentatorstemmen zijn sympathiek ongetraind. De muziekkeuze is grillig en wonderlijk wispelturig. Afhankelijk van welke vrijwilliger er dit uur achter de knoppen mag zitten, betekent dit Amerikaanse country, seventies panfluitrock type Jethro Tull, duistere opera-techno, of gewoon de zomerhits van vorig jaar. De onbreekbare classics worden aangedragen door de luisteraars zelf. Een verademing om naar te luisteren.
Al heeft zo een zender ook fondsen nodig om in de lucht te blijven. Lokale fondsen, dat spreekt vanzelf. Het nieuws en het weerbericht zijn elk ‘brought to you by’ een nabije middenstander. Zelden zoveel reclame gehoord voor landbouwtuigen, graafmachines, meubelzaken, restaurantmenu’s en gesponsorde loterij-avonden (hier sweepstakes genaamd). Ah, en het weerbericht zelf duurt een dikke tien minuten. Ze brengen het elk halfuur. Hypnotisch bijna.
Omwille van het bergachtige landschap en de vele lege vlaktes, kan je de meeste zenders trouwens maar korte tijd ontvangen alvorens ze in ruis verloren gaan. Een groot deel van de radioluistertijd bestaat er dan ook in een paar seconden te luisteren, te beslissen dat het niet goed is, en weg te zappen. Tot je het einde van de FM band hebt bereikt en weer van voor af aan begint.